Toen ik in een ongewilde levenspauze terecht kwam, vlogen de adviezen me om de oren. Het maakte me onzeker en ongelukkig. Al die boeken die mij vertelden wat ik zou kunnen doen om gelukkiger, dankbaarder, en bovenal gezonder te worden.
Daar was helemaal geen sprake van. Ik kon niets dóen. Mijn enige opgave was om de crisis door mijn lijf te laten gaan en te gaan voelen wat er was. Positief én negatief. Omdat ook ongeluk bij het leven hoort. En verdriet. En al die rauwe randen die het leven leven maken.
In het werk van de Belgische psychiater Dirk de Wachter vond ik steun. Deze verdrietdokter zegt dat we het zijn verleerd ongelukkig te zijn. Dat het maakbaarheidsideaal ons in de weg staat. Dat we eenvoudigweg weer moeten leren ongelukkig te durven zijn.
Met een kleine kriebel in mijn buik stuurde ik Dirk de Wachter een exemplaar van Kairos toe. Zijn reactie heb ik uitgeprint en opgehangen. Voor moed in uitdagende tijden.
“Beste Imma,
Excuus voor mijn vertraagde antwoord, het is er niet minder oprecht om (door Corona blijft het hier in het ziekenhuis een zeer druk gebeuren).
Ik vind het boek bijzonder geslaagd als concept, heel mooi vormgegeven ook. Ik denk dat veel mensen er iets aan kunnen hebben om zo hun gevoelens plaats te geven. “Zelfhulpboeken” zijn niet mijn ding, maar dit is werkelijk een ander idee, een uitnodiging tot reflectie, zonder druk.
Proficiat!
Veel succes ermee, hou mij op de hoogte.”
Dirk