We leven in een accelererende cultuur. Alles lijkt te draaien om ontwikkeling en omschakeling. Zenden en sturen. In een hoog tempo. Ook bij het spreken in het openbaar (op of naast het podium) is deze aanname hardnekkig. Sprekers ijsberen over het podium, de luisteraar wordt overspoeld door kekke filmpjes en het lichaam hobbelt er al zwetend achteraan.

Dasein. heeft een andere filosofie: juist in stilstand, vindt groei plaats. In het genoegen nemen met wat er is en wie jij bent, huist de overvloed. Er is genoeg. Het is de kunst te leren stilstaan. Letterlijk, op twee benen. En figuurlijk, in het contact met jezelf en de ander. Als dat lukt, gaan woorden vliegen.

Stilstaan begint bij luisteren. Luisteren naar jezelf, luisteren naar de ander en luisteren naar de wereld om je heen. Soms maak je die keuze bewust. En soms geeft het leven je een zetje. Omdat je merkt dat je moet vechten om gehoord te worden of omdat je je een eenhoorn on stage voelt, klaar om ontmaskerd te worden.

Ik begeleid mensen die willen stilstaan bij hun signaal. Om welke reden dan ook. Dasein noemde de Duitse filosoof Heidegger dat. Er zijn. Niet alleen met je Zelf, juist ook in relatie tot die Ander. Met al die anderen die de wereld vormen: wat is jouw bijdrage? Deze insteek van spreken in het openbaar is anders, spannend en helend tegelijk. Ik geloof dat onze samenleving staat te springen om sprekers die waarde hechten aan deze filosofie.

Dasein. werkt vanuit het Luisterhuis. De plek waar het niet gaat om zenden, maar om ontvangen. De plek waar verhalen worden gevormd met aandacht voor de luisteraar. De plek waar we niet alleen aandacht geven aan de woorden die van je tong rollen, maar ook stil staan bij het lichaam als instrument.

Zo ontstaat ruimte voor iets nieuws. Reflectie. Bezinning. Daadkracht. Ruimte voor je eigen heldere signaal. Luisteren en spreken gaan hand in hand.